Heerlijk buiten zijn in Michigan

Met het wegbrengen van de kinderen en natuurlijk nog een biertje bij zijn vader is het gisteravond toch laat geworden, voor Rick terug was in het hotel. We blijven vanochtend dus wat langer liggen, al ben ik om half zeven al klaar wakker van het zonlicht. Waarom sommige hotels alleen vitrage en geen gewone gordijnen hebben, zal ik nooit snappen!

Om een uur of negen is Rick ook wakker en maken we aanstalten om naar het huis van Ricks vader te gaan. Dat ligt zo’n tien kilometer van ons hotel af. Hier in het centrum van Muskegon valt weinig te beleven. Ooit was er een mall, maar die is al jaren weg. Alleen het statige theater overleeft nog, ondanks pogingen het geheel wat te doen opleven met een rotonde met standbeeld in het midden.

Dat is echt jammer, want er staan mooie oude gebouwen in dit stadje en het ligt natuurlijk aan het meer van Muskegon. Er zijn wel een paar restaurants aan het water, maar er zou zoveel meer kunnen zijn. Er wordt aan gewerkt door vooral in de zomer allerlei festivals te organiseren, die het toerisme terug zouden moeten brengen.

Onderweg naar North Muskegon stoppen we bij McDonald’s voor ons ontbijt. Ik bestel een egg mcmuffin en een grote ijskoffie met (suikervrije) vanillesmaak. Tot mijn verbazing is de koffie lekker sterk, zelfs met de melk en siroop.

Mijn schoonvader (die ik “Dad” noem en ook zo voortaan in dit blog zal noemen, scheelt wat typwerk) wacht ons al op, maar geen van de kinderen zijn nog wakker. Het is schitterend en warm weer, dus Rick en ik lopen meteen naar buiten. Onmiddellijk valt het op, hoeveel hoger het water van Lake Muskegon staat, dan de vorige keer, dat we hier waren!

Dad’s huis ligt aan het meer en we lopen naar de rand van het water over zijn dok. Daar zien we tussen het riet een zwaan met haar jong. Als ik foto’s probeer te maken, blaast ze vervaarlijk, dus ik kom maar niet te dichtbij. Ik ga aan het einde van het dok met mijn voeten in het water zitten, de mooie omgeving in me opnemend.


Inmiddels zijn de kinderen ook opeens alle drie op. Ze hebben wel lekker geslapen, al klaagt Saskia over de warmte in hun kamer. Het is ook flink warm in huis en Kai heeft de fan op hun kamer op hem gericht. Vannacht zullen we zorgen, dat die draait, zodat beide kinderen wat extra lucht krijgen.

Rick en ik willen de meegebrachte fietsen gaan inwijden hier. Dad stelt voor om door Muskegon State Park naar de vuurtorens te rijden. Dat is bij elkaar een rit van zo’n tien mijl langs het strand van het Michigan Meer.

Dit is de eerste keer, dat ik mijn fiets gebruik, na de “super” tune up. Ik moet zeggen, hij fietst weer heerlijk! Lang niet zo zwaar als voorheen, kennelijk had hij die schoonmaakbeurt hard nodig.

De rit naar het park is kort en warm, maar als we eenmaal langs het enorme meer (het is hier 84 mijl breed (ruwweg 135 km)) fietsen is het aangenaam koel. Aan de ene kant hebben we hoge duinen, aan de andere kant breed zandstrand. Dit zou zo Kijkduin bij Den Haag kunnen zijn! Voor ons is dat natuurlijk een bijzonder landschap, want wij zijn geen duinen en water gewend.

Vanuit het Muskegon Meer loopt een kanaal naar het Michigan Meer. Hierlangs staan aan de overkant van ons een Coast Guard station en twee mooie rode vuurtorens. Ook ligt er de USS Silversides, een onderzeeer, die nu museum is.

Wij zien een Coast Guard boot een motorboot begeleiden door het kanaal. Aan de andere kant komt een zeilboot het kanaal binnen. Het is nog vroeg, want later vandaag zal het hier een drukte van jewelste met plezierboten zijn!

Net als we aan de terugweg begonnen zijn, zien we Dad’s Prius met hem, de hond en de kinderen erin aankomen. Ze toeteren en rijden dan door richting vuurtorens. Denkend, dat ze of naar de vuurtorens zullen gaan, of naar de duinen verderop, rijden Rick en ik ze achterna. Maar ze zijn enkel wat aan het rondrijden en willen nu naar het "Blockhouse" verderop.

Rick en ik hebben dat ook nog nooit gezien, maar het is, volgens Dad, niet aan te raden erheen te fietsen. Hij stelt voor er eerst met de kinderen heen te rijden en ons daarna bij de ingang van het park op te halen om erheen te gaan. De kinderen kunnen dan even op het strand spelen en op de fietsen passen.

Zo gezegd, zo gedaan, althans, dat denk ik. Rick zet er flink de vaart in, maar ik vind het wat eng met de grote campers, die opeens van de camping af langs komen rijden. De weg is maar smal en het zijn pick up trucks met daarachter een enorme camper, waaraan fietsen hangen, en daar weer een trekhaak met boot en kayak aan. Ik ben als de dood, dat die laatsten vooral opeens tegen mij aan gaan zwabberen.

Als ik er levend vanaf ben gekomen en bij de afgesproken plek aan de ingang van het park aankom, is Rick in geen velden of wegen te bekennen. Ik weet niet welke kant hij op is gegaan, dus ik blijf maar wachten tot hij of Dad en de kinderen terugkomen.

Een kwartiertje later zie ik de Prius aankomen, maar van Rick nog geen spoor. Dad zegt hem niet van hun kant tegen te zijn gekomen, dus hij moet richting huis zijn gefietst. Ze gaan hem zoeken en vinden hem nog geen minuut later.

Rick had niet goed geluisterd en gedacht, dat we eerst terug zouden fietsen om de van te halen. Hij was al bijna thuis, toen hij (eindelijk!) doorhad, dat ik niet meer achter hem fietste. Bang, dat er iets gebeurd was, fietste hij terug. Pas toen hij zijn vader zag aankomen, viel het kwartje, dat we op de fiets zouden wachten. He, he!!

Inderdaad ziet de heuvel, die we in de Prius oprijden, er niet bepaald geschikt uit voor fietsers, zeker niet in dit land met de enorme SUVs en waar men geen fietsers verwacht! De weg zit vol gaten en is heel nauw. Bovenaan zien we een houten constructie met openingen als “ramen”. We lopen er binnen en naar boven, vanwaar we mooi uitzicht over het Michigan Meer hebben.

Echt spectaculair vind ik deze veredelde blokhut (een replica van een houten fort uit de frontiertijd) uit 1935 (hij brandde in 1962 af en werd in 1964 herbouwd) niet. Dad vertelt echter, dat er prachtige hiking trails vanaf lopen en daar ben ik wel in geinteresseerd. Maar Rick heeft zijn beweging voor vandaag nu wel gehad met al het extra fietsen, dus we rijden terug naar de kinderen.


Na al dit buiten zijn hebben we trek gekregen. Tijd voor de lunch, dus. Dad heeft jarenlang in Europa gewoond en is dus het veel lekkerder brood en de Europese kazen gewend. Gelukkig voor hem is er een warme bakker in de buurt, die precies zulk bruin brood bakt, als hij zich uit Duitsland herinnert. Ook vertelt hij trots, dat ze nu een heuse “exotische” kazenwinkel hebben. Dat is zeker vooruitgang, want in de supermarkten hier is de keuze maar beperkt. Inderdaad smaakt het brood voortreffelijk. Het is anders, dan het Nederlandse bruine brood, maar wel lekker hartig en niet zoet, zoals zoveel supermarktbrood hier.

De kinderen hebben vanochtend gevoeld, dat het water van het Michigan Meer koel is, maar niet zo koud, dat ze er niet in kunnen. Zij willen dus in het meer gaan zwemmen. Dom genoeg hebben Rick en ik ons zwempak in het hotel laten liggen, dus we besluiten enkel te gaan pootje baden en wandelen langs het strand.

Als we er aankomen is het net buiten het State Park flink druk. Hier bij Snug Harbor hoef je geen toegang te betalen en dat is te zien aan het aantal jongeren, dat er aanwezig is.

Katja kletst aan de telefoon met Justin, maar Kai en Saskia duiken meteen het meer in. Het zand is zo heet, dat we wel in het water moeten gaan staan en ik heb enorme spijt mijn zwempak niet aan te hebben. Echt zwemmen zou ik niet doen, maar even onderdompelen zou wel erg verkoelend werken. Het loopt tegen de dertig graden en er is nergens schaduw hier.

In plaats van zwemmen gaan Rick en ik een stuk langs het strand lopen. Het is een mooi zandstrand, je waant je zo aan zee, want het meer heeft ook gewoon (vandaag kleine) golven. Het is vreemd, dat dit zoetwater is, want dat verwacht je gewoon niet.


Als we terugkomen liggen de kinderen te zonnen, maar Katja en Kai vervelen zich al. Saskia heeft haar boek mee, dus zou nog uren kunnen blijven liggen. Helaas voor haar moeten we ook nog wat boodschappen doen.

Dad en Katja vertrekken naar de supermarkt, waar Katja hem ongetwijfeld al haar exotische wensen laat kennen. Daar is een grandpa nu eenmaal voor. Rick, Kai, Saskia en ik gaan naar Meijer.

Bij deze winkel komen we altijd graag, want ze hebben een goede kwaliteit en leuke produkten. Het doet me een beetje aan Target denken, maar dan anders. Vanochtend merkte ik, dat mijn sportbeha stuk is gegaan in de was. Hij ging niet meer dicht. Natuurlijk was ik zo slim er maar een mee te nemen!

Bij Meijer hebben ze gelukkig ook sportbeha's, dus dat zit al goed. De kinderen hebben ook wensen daar en ik vind nog een leuk sportshirt en bermuda. Dit is zo'n zaak, waar je uren door kunt brengen. Maar wij tonen zelf-discipline en staan binnen het halve uur weer buiten.

Na al het gezweet van vandaag voel ik me echt vreselijk vies, dus duik onder de douche. Saskia doet hetzelfde. Als we klaar zijn, is de rest gevlogen. Geen idee, waar ze heen zijn, maar ik ga lekker op het grote deck met uitzicht op het meer zitten en geniet van de rust en een Diet Coke. Saskia heeft een boek, waar ze helemaal in verdiept is.

Na een uurtje komt Carol, Dad's vriendin. Ook zij weet niet, waar de anderen zijn, maar heeft het avondeten meegebracht. We kletsen wat bij en dan komen Katja en de heren ook terug. Zij zijn naar de zeilboot gegaan en hebben de zeilen aangebracht. Dat was kennelijk een groter karwei, dan verwacht, getuige de bezwete hoofden!

Als iedereen zich heeft opgefrist, beginnen we aan het avondeten. Carol heeft barbeque pork gemaakt, wat voortreffelijk smaakt! Dat gaat op broodjes en daarbij hebben we aardappelsalade, bonensalade en chips. Een echte Amerikaanse zomermaaltijd is het. We eten dan ook lekker buiten aan de tafel op het deck.

Of het de nabijheid van het meer is of iets anders, maar er is hier geen mug te bekennen. Eindelijk eens een avond, dat ik geen giftige DEET op me hoef te spuiten! Langzaam gaat de zon onder en kleurt het meer zich roze. Een dezer dagen hoop ik, dat we naar het Michigan Meer rijden om de zonsondergang te zien, want die is prachtig, weet ik van vorige reizen.


Carol heeft ook nog een heel lekker dessert gemaakt. Het is een soort vlaai met bosbessen en slagroom. Ik houd me in met een klein stukje, maar ik zou zo meer willen. Rick en de kinderen laten zich het erg goed smaken.

Hier in Michigan gaat de zon een stuk later en langzamer onder, dan bij ons, zoveel zuidelijker. Het is nog helemaal licht, als Rick en ik weer teruggaan naar het hotel. Toch loopt het al tegen tienen.

Terug bij onze kamer werkt de sleutel niet. Rick gaat naar beneden om uit te vinden waarom. Het blijkt, dat we in hun computer in kamer 427 zitten, terwijl onze spullen in kamer 806 liggen. In Virginia Beach overkwam ons een paar maanden geleden iets soortgelijks en steeds doet men het voorkomen, alsof wij niet helemaal goed snik zijn.

Nou, wij hebben al een nacht in deze kamer geslapen en gisteravond werkten de sleutels prima. Bovendien staat er op ons kaartje het nummer 806 geschreven door de baliemedewerkster. Vervelend is, dat onze kamer niet schoon is gemaakt en we dus voor morgenochtend geen schone baddoeken hebben. Daarvoor krijgen we welgemeende excuses en "het zal goed worden gemaakt". Ik ben benieuwd hoe(zo erg is het ook weer niet, we maken ons bed gewoon zelf wel even op).