zondag 21 juni 2009

De heenreis

Al vroeg zijn Rick en ik uit de veren. We willen toch proberen de meer dan 700 mijl lange rit in een keer te rijden vandaag. Met een speciale vaderdag bestelling van Rick ga ik naar Starbucks om ontbijt te halen.

Als ik terugkom zijn de kinderen ook op. Met zijn allen ontbijten we en geven Rick zijn vaderdagcadeaus. Rick had niet verwacht iets te krijgen en is erg blij met de grappige kaarten, dvd's (van Saskia en Katja) en de receptenboeken voor martini's en margarita's met bijbehorende tequila, schnapps en cranberry wodka (van Kai en mij).

Dan gaan we in de versnelling, want mijn oorspronkelijke vertrektijd van negen uur gaan we al zeker niet meer halen. Rick en ik laden de spullen in de van. Er gaat van alles mee: skates, de fietsen, de Wii en spelletjes en Saskia's Ouija bord, onder anderen. Vervelen zullen we ons zeker niet.

Gisteravond heel laat is Leah thuisgekomen uit Costa Rica. Natuurlijk moet Katja haar nog even zien voor we vertrekken. Na wat bijgekletst te hebben, rijden we, uitgezwaaid door Leah, om tien uur de cul de sac uit. In het centrum stoppen we nog even bij Whole Foods om doosjes Virginia pinda's mee te nemen als cadeautjes.

Dan bemerkt Katja, dat ze een schaar is vergeten mee te nemen. Zonder kan ze haar arm- en enkelbandjes niet maken. Rick schiet de Giant binnen om er een te kopen. Dan eindelijk kunnen we officieel op weg. Het is half elf en de GPS geeft twaalf uur rijtijd aan. Hopelijk kunnen we daar wel wat van afschaven.

Via de Washington Beltway gaan we in Maryland de I-270 op. Voordeel van reizen op zondag is, dat er vrijwel geen verkeer is. Al gauw zijn we het stedelijk gebied rond Washington uit en rijden de interstate 70-West op door het heuvelachtige en mooie westen van Maryland. Hier en daar staan oude boerderijen met rode schuren en grijze silo's, die het landschap die typisch Amerikaanse aanblik geven.


Uit de auto genomen, wij noemen ze altijd "Oma Duck" boerderijen



Net voor twaalven zien we het blauwe "Welcome to Pennsylvania" bord. "The State of Independence" staat erop, waardoor ik prompt het lied van Vangelis in mijn hoofd krijg. Hier worden de heuvels hoger en ruiger. Ze zijn bedekt met eindeloze wouden. Ik denk dan altijd aan alle wilde dieren, die je daarin tegen zou kunnen komen (en die ook zo voor je auto over kunnen rennen, getuige de lijken, die af en toe langs de kant liggen).

Al gauw komen we in Breezewood aan. Dit is de kruising met de Pennsylvania Turnpike en een verschrikkelijk commercieel gebied. Vrijwel alle fast food ketens denkbaar zijn hier vertegenwoordigd. Verschrikkelijk lelijk is het, maar wel praktisch, vooral voor vrachtwagens op doorreis.


Een gedeelte van de weg met ketens

Het is dus perfect voor onze lunch. De kinderen en ik kiezen Subway, maar Rick houdt daar niet zo van. Hij riskeert zijn leven door de brede, heel drukke weg over te steken naar Taco Bell. Wat je al niet voor een taco kunt overhebben!

Mijn hamsandwich met alle mogelijke groentes erop smaakt erg lekker. Alleen dacht ik een Diet Coke te pakken, maar dat blijkt een Diet Dr. Pepper met kersensmaak te zijn. Wie heeft in 's hemelsnaam bedacht, dat deze hoestdranksmaak lekker zou zijn? Mierzoet is het, zelfs de diet versie!

Na de lunch rijden we de Pennsylvania Turnpike (I-76) op. Handig is, dat onze EZ Pass hier ook werkt om de tol te betalen. We nemen dit keer de snelste, maar ook de saaiste weg naar het noorden. Mijn voorkeur gaat uit naar de weg door de bergen van West-Virginia, die iets langer is, maar ook veel mooier en afwisselender qua uitzicht.

Rick wil liever tenminste op de heenweg de turnpikes nemen. Nou, vooruit dan maar, ik geef me wel over aan mijlen van grijze weg met aan weerszijden enkel bomen of constructie. Gelukkig hebben we de audioboeken om ons bezig te houden. "The Sign" blijkt, althans in het begin (later wordt het mij te langdradig, maar Rick blijft luisteren), spannend te zijn en het helpt zeker de tijd door te komen!

De kinderen houden zich bezig met hun eigen electronica en in Katja's geval haar arm- en enkelbandjes. Het weer is afwisselend zonnig en bewolkt. Dat laatste rijdt wel lekker en gelukkig blijft het droog. Kortom het gaat prima en we schieten goed op. Voor we het weten zijn we Pennsylvania door.

Vrijwel zodra we Ohio binnenkomen wordt het landschap vlakker. Nog steeds is ons uitzicht voornamelijk bos. Op reizen als deze zien we altijd weer, hoe bebost het oosten van de VS is. Hier verandert de Pennsylvania Turnpike in de Ohio Turnpike (I-80) en moeten we een ticket halen om later tol te betalen.

Halverwege Ohio verveelt Katja zich en neemt het stuur over bij een van de service plaza's. Nu rijden we weer door vlak boerenland. We zijn hier ook vlakbij het Erie Meer, het kleinste van de grote meren. Dit is het meer, waarvan we nog het minst hebben gezien van de vijf. Het trekt ook niet zo, want er is veel industrie omheen (al zullen er vast mooie gedeeltes zijn).


De Ohio Turnpike is mooier, dan de Pennsylvania Turnpike

In Toledo neem ik het rijden van Katja over. Al gauw rijden we via de SR 23 Michigan binnen. Hier is de snelheidslimiet 70 mijl per uur (112 km/u) en dus rijdt vrijwel iedereen 80 (130 km/u). Ik besluit de cruise control van de Sienna eens echt te gaan uitproberen. Dat vergt even oefenen, maar dan heb ik hem door.

Wat een heerlijk ding is dat! Ik ben om! Niet alleen kun je de snelheid, die je wilt gaan, zetten, de van "voelt" het ook, als er een auto voor je in jouw baan langzamer rijdt. Als je binnen een bepaalde straal komt (die je zelf tot op zekere hoogte kunt bepalen), remt de van vanzelf af, zodat die afstand wordt bewaard. Geniaal!

Met 160 mijl te gaan willen we stoppen voor het avondeten. In Brighton, Michigan, vinden we een grote mall met allerlei restaurants. Alleen moet je er via rotondes komen en die zijn niet duidelijk aangegeven. Voor ik het weet zit ik weer op de 23! Balen, want ik kan pas 7 mijl verderop omkeren.

Eindelijk, want zelfs de tweede keer zorgen de rotondes zowel bij mij als bij Rick voor verwarring, komen we bij T.G.I.Friday's. Terwijl de anderen alvast een tafeltje gaan vragen, werk ik aan onze hotelreservering voor vanavond.

Rick en ik willen de komende nachten per se in het Holiday Inn hotel in Muskegon logeren. We hebben echter nog geen reservering gemaakt, omdat we niet zeker waren, of we het vandaag in een keer zouden halen.

Nu weten we dat wel en ik heb onderweg Hotwire bekeken. Meestal durf ik Hotwire of Priceline niet aan, omdat we met het gezin zijn en het risico niet kunnen lopen, dat we een kamer met enkel een king size bed krijgen.

Nu het om Rick en mij alleen gaat, maakt dat niet uit. Op de site wordt een drie-sterren hotel voor $71 per nacht aangeboden. Aan de Tripadvisor informatie kan ik zien, dat het hoogstwaarschijnlijk om de Holiday Inn gaat. Gauw vul ik alle gegevens in en inderdaad betreft het de Holiday Inn en zo besparen we meer dan $50 per nacht! Hun AAA prijs is $133.

De serveerster bij T.G.I.Friday's, Amber, is attent en snel en het eten ook weer prima bereid. Ik bestel weer de Dragonfire kip en smul ervan. Binnen het uur zijn we klaar en beginnen aan het laatste stuk van de rit over de I-96.

We komen langs Ricks "Alma Mater" Michigan State University. Na de lange rit hierheen ben ik maar weer eens blij, dat Katja hier toch niet is gaan studeren. Het is echt een flinke ruk!

Vooral het laatste uur vind ik altijd eeuwig duren! Maar eindelijk, om kwart over tien, zien we het hotel liggen. Ik check in en krijg een kamer met king size bed (ik mag kiezen tussen dat en twee queen sizes) op de achtste verdieping met uitzicht. Ik ga Hotwire toch vaker gebruiken, als je je bedden mag kiezen, want het scheelt enorm in prijs.

Rick brengt de kinderen intussen naar zijn vader, waar zij zullen logeren. Zijn vader heeft niet genoeg plaats voor het hele gezin. Dat vind ik wel best, want hij heeft ook geen airconditioning en het kan hier in deze tijd van het jaar flink warm en benauwd zijn.

Ondanks, dat het een lange reisdag was, ging het, mede doordat we met zijn drieen reden en er nauwelijks verkeer was, toch allemaal snel voorbij. We hebben het in minder dan twaalf uur gehaald, met twee redelijk lange en twee kortere pauzes. En nu ben ik blij, dat de rit er na een dag al opzit.

13 opmerkingen:

Wendy zei

Ook een behoorlijk eind voor 1 dag.Zeker makkelijk dat er nu 3 kunnen rijden. Wij gaan straks ook een heel eind, maar moeten het samen doen. Veel plezier!!

Anja zei

Wat een lange rijdag hebben jullie achter de rug! Maar wel zo fijn dat jullie het in 1 dag gehaald hebben! Veel plezier!!

Petr@ zei

Ideaal 3 bestuurders. Zo kun je toch langere afstanden afleggen.
Handig die cruise control. Wij hebben ook wel cruise control, maar die laat de auto niet automatisch afremmen, helaas.
Veel plezier de komende dagen. Ik ben erg benieuwd naar Michigan.

DixieChick zei

Wat goed dat jullie dat hele eind in een keer gereden hebben!

Overigens, Breezewood ziet er precies uit zoals de plaats waar wij wonen. Erg he?

Veel plezier op jullie vakantie!

Annemiek zei

Wat een lange rijdag, maar dan kun je ook van je vakantie gaan genieten. Veel plezier!

Jasmino zei

Veel plezier! Heerlijk dat jullie er al zijn, dan kun je nu lekker afschakelen.

Sandra zei

Hele fijne vakantie!! Binnenkort een foto plaatsen van de Katja-armbandjes, ik ben benieuwd hoe die er uit zien.

Monique zei

Wat een lange zit! Maar ja, vliegen naar San Francisco duurt nog langer :-)

Vele plezier in het hoge Noorden.

Petra S. zei

Allemachtig, wat een lange reis. Veel plezier in Michigan. Vraag je nog even naar een topsheet? lol

Karen aka cloggie68 zei

Leuke deal, met Hotwire! Fijne vakantie verder!

Henny Breedijk zei

Goed hoor dat jullie het gered hebben in 1 dag, zeker wel zo handig met 3 chauffeurs, maar toch wel een pittige reis zeg!
Veel plezier in Michigan!

Anja zei

Fijn dat jullie er al zijn. Geniet van de vakantie!!

Marion2 zei

Wow, wat een eind. Maar het zou zonde van de tijd zijn geweest om er twee dagen over te doen.

Maar er lagen toch geen lijken langs de weg, hè? Dat zijn kadavers (ik mis hier zo'n smiley).

Wat handig die optie van cruise control om automatisch afstand te houden.

Herkenbaar en gezellig dat gefrutsel van Katja met de enkelbandjes. Doen de dames hier ook graag.

Veel plezier de komende dagen.