Holland

Zondag

Om een uur of acht sta ik op en ga mijn blog schrijven. Rick ligt nog te pitten en Brent en Tammy zijn naar de kerk. Er ligt een briefje op mijn laptop, dat de koffie klaarstaat en er verse cinnamon rolls zijn. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen! Ik ben dol op cinnamon rolls, maar eet ze vrijwel nooit, dus ik laat me deze goed smaken.

Als Rick eenmaal in het land der levenden is en zijn ontbijt opheeft, gaan we een stuk hardlopen. Dit keer nemen we het Musketawa pad de andere kant op. We lopen iets meer dan anderhalve mijl en keren dan om, zodat we bij elkaar vijf kilometer lopen. Onderweg zie ik de kleurigste vogeltjes, waaronder een Oriole. Die heeft officieel Baltimore Oriole, maar in onze omgeving zie je deze fel oranje met zwarte vogels vrijwel nooit (meer).

Nadat Rick en ik ons opgefrist hebben, vertrekken we naar het zuiden in Tammy mooie, nieuwe Lincoln MkS (alleen is het navigatiesysteem te ingewikkeld voor de mannen). Het is wederom schitterend weer, dat hebben we hier weleens anders meegemaakt. We boffen deze week enorm!

De eerste stop is het Windmill Island in Holland, Michigan. Rick en ik zijn al vaker in Holland geweest, maar hier nog nooit. Brent is er met zijn kleindochter op schoolreis geweest. Op een eiland staat "De Zwaan" uit 1761, een uit Nederland overgekomen en opnieuw opgebouwde graanmolen. Het is de enige authentieke werkende Nederlandse molen in de VS.

Als we onze toegang betalen vertelt de dame achter het loket, dat we geluk hebben. We zijn net op tijd voor de klompendans voor de molen. Ik vertel Brent en Tammy, dat de eerste klompendans, die ik ooit gezien heb, hier in Holland, Michigan was.


Grappig, hoe er toch altijd een Amerikaans tintje aan zit

De vlaggen van de Nederlandse provincies wapperen vrolijk in een harde wind, die me aan Nederland doet denken. Over een nagemaakt ophaalbruggetje steken we het kanaal over. Met die molen op de achtergrond en de zwart-witte koeien zou het zo Nederland kunnen zijn!


Als we bij de molen aankomen, is het dansen nog niet begonnen. We beklimmen de molen, die tot helemaal bovenin te bezichtigen is. Het is wel interessant om dit helemaal houten bouwwerk te zien, dat al zo oud. Ik wist eigenlijk niet, dat molens zo hoog waren.

Beneden beginnen zes meisjes op een muziekje, dat mij absoluut niet bekend voorkomt, een dansje op klompen. Het ziet er best leuk uit, hoor, maar gek genoeg bekruipt mij een gevoel van schaamte.

Hier staan zes Amerikaanse meisjes (genaamd Jill, Becca, Alice en van de anderen zie ik het naamplaatje niet) een nogal knullig dansje op te voeren en dat moet dan onze "nationale" dans voorstellen. Waar is die vrolijke Spaanse Flamenco flair of the Griekse Zorba zwepende muziek? De muziekjes, waar deze meisjes op dansen klinken mij een beetje als nagels op een schoolbord in de oren. Maar zij doen hun best en krijgen dus een welgemeend applaus.


Ze hebben er in ieder geval wel lol in

In de daaropvolgende molenrondleiding hebben we geen van allen zin, dus we lopen verder naar de Nederlandse huisjes. Deze huisjes zijn replica's van Markense huisjes. In een ervan staat een van hout nagebouwd "Nederland" met allerlei verschillende bouwstijlen. Het is een beetje amateuristisch, maar toch leuk gedaan.

We kijken nog even in het winkeltje en Rick is helemaal blij er twee potten Zaanse mosterd te zien staan. De onze is net op en het is een favoriet van ons. Verder zie ik er niet veel en het is heel duur (bijna $10 voor een pak Douwe Egberts!). De dame, die afrekent, vertelt, dat de winkel bij het Dutch Village veel meer keuze heeft. Dat wist ik ook wel, want daar zijn we wel al een aantal keren geweest.

Na wat overleg besluiten we daarheen te gaan. Het is ook lunchtijd en Tammy herinnert zich de lekkere "pigs in a blanket" bij het Hungry Dutchman cafe daar. Dutch Village is een amusementspark, maar omdat we alleen naar de winkels gaan hoeven we geen toegang te betalen.

Eerst bezoeken we het toilet en dit is volgens mij de eerste keer ooit, dat ik een foto in een wc ruimte heb genomen. Alle deurtjes zijn namelijk beschilderd met Delfts blauwe vaasjes met bloemen. Het ziet er erg vrolijk uit!


De vlag van "mijn" Utrecht

Als we in het cafe in de rij staan te wachten om onze bestelling te doen, draait het meisje in klederdracht voor ons zich om. Ze hoorde Nederlands en zij is hier voor een stage deze zomer. Vorige keer, dat ik hier was, waren er ook een paar Nederlandse meisjes op stage. Geen idee waarvoor die stage is en ook nu weer krijg ik niet de kans dat te vragen.

Rick bestelt twee saucijzebroodjes (de "pigs in a blanket") en ik een en een kroket (vandaag is mijn dieet zondig dag, kennelijk). Tammy is wat avontuurlijker, dan Brent en bestelt erwtensoep en een saucijzebroodje. Brent houdt het bij een braadworst, maar probeert ook de helft van mijn tweede kroket. Rick doet zich tegoed aan de andere helft.

De kroket is echt heerlijk. Het is niet mijn favoriete Nederlandse snackbareten, maar deze zitten lekker vol met vlees en niet alleen ragout. De saucijzebroodjes, herinner ik me ook nog van een paar jaar geleden, zijn "close, but no cigar". Het bladerdeeg is lekker, maar de vulling is te hard voor een saucijzebroodje. Toch laten we het ons allemaal prima smaken.

Na het eten gaan we de kaas- en dropwinkel binnen. Hier vindt Rick zijn felbegeerde cassis Pickwick thee. Ik neem vooral zoetigheden mee: verschillende soorten drop, Kanjer stroopwafels en Zeeuwse babbelaars. Ook Tammy wil de stroopwafels weleens proberen en koopt daar een aantal van.

In de auto op weg naar Saugatuck, onze eindbestemming van vandaag, worden de verschillende lekkernijen geproefd en goedgekeurd.

In Saugatuck zijn noch Rick noch ik ooit geweest. Ricks vader was vroeger zo'n grote reiziger, maar nu blijft hij het liefst in zijn omgeving. Hierdoor hebben wij tijdens onze bezoeken hier nog niet veel van de rest van West Michigan gezien. Daarom is het des te leuker om er nu met vrienden van onze leeftijd op uit te gaan.

Saugatuck is een plaatsje bekend om zijn kunstgalerijen. Zoals Ricks vader zei, toen we hem vertelden, dat we erheen zouden gaan: "If you like gay art communities, Saugatuck is for you". Nou, laat ik dat soort plaatsjes nu hartstikke leuk vinden. Dit plaatsje doet me denken aan Provincetown op Cape Cod.

Het is schitterend weer, zonnig, maar niet te warm, en het is beredruk. Het duurt even voor we een parkeerplaats hebben gevonden, maar dan hebben we geluk, dat er net iemand weggaat.

We wandelen over de "boardwalk" aan de Kalamazoo rivier, waar de prachtigste motorjachten aangemeerd liggen! We kijken onze ogen uit! Wat een rijkdom ligt hier, jachten van zeker een miljoen dollar en meer. De restaurants langs de boardwalk hebben allemaal een breed terras en bij The Butler gaan we kijken of ze een tafeltje hebben.


Daar is een wachtlijst van een kwartier voor, maar niet getreurd, er is genoeg plaats aan de gezellige bar. Tammy, in wie ik een mede-wijnliefhebster heb ontdekt, en ik bestellen een wit wijntje. Brent neemt een biertje en Rick waagt zich, nu hij niet hoeft te rijden, aan een Rum Runner.

Het is werkelijk heerlijk zo in het zonnetje op een terras aan het water! Dit is toch wel het ultieme ontspannen zomergevoel. We hebben het erover, dat Muskegon ook zo'n stadje zou kunnen zijn, maar dat lijkt maar niet te lukken. Er zijn daar veel oude fabrieken, die gesloten zijn. Langzaam worden die omgetoverd in condominiums, winkels en restaurants, maar het zal lang duren, voor het zo gezellig is als Saugatuck!

Tammy wil mij graag de "Olive Mill" laten zien. Hier kun je allerlei smaken balsamico azijn (ik vind vooral de zwarte bessen smaak lekker) en olijfolie (de witte truffelsmaak is super) proeven. Tammy koopt een paar flessen, maar ik weet, dat die bij ons niet opkomen. Ik houd het bij een zak in olijfolie gebakken chips met rozemarijn en een potje olijven gevuld met hete pepers. Een bijzonder winkeltje is het zeker.

We lopen verder en stuiten dan op een juwelier, die Pandora bedels verkoopt. Tammy heeft net als ik een armband, dus we moeten naar binnen. Rick stelt voor, dat we als aandenken aan deze dagen ieder dezelfde bedel kiezen. Daar zijn we natuurlijk meteen voor te vinden! De verkoopster stelt het mandje met kaas en wijn voor, omdat er hier veel gepicknickt wordt. De mannen tasten in de portemonnaie en wij zijn blij met onze leuke souvenir.

Verscheidene wijngaarden hebben hier aan de hoofdstraat een "tasting room". De eerste, die we binnengaan is Tabor Hill. Hier mogen Tammy en ik gratis proeven van een heel stel verschillende wijnen. De mannen kletsen ondertussen aan een tafeltje, want die zijn vandaag niet zo "wijnerig" (al maakt Brent zijn eigen wijn van de drie soorten druiven in hun tuin).

Dit is de eerste keer, dat ik een vruchtenwijn probeer en wel kersenwijn. Die vind ik erg lekker. Hij lijkt wel op rose. Daarvan neem ik een fles mee naar huis. Tammy koopt ook een paar flessen, zij hebben een echte wijnkelder thuis.

Aan de overkant lopen we nog net voor sluitingstijd de winkel, waar we Round Barn en Free Run Cellars wijn kunnen proeven, in. Daar mogen we twee wijnsoorten gratis proeven. Ik kies de appelwijn, die wel lekker is, maar teveel naar appel smaakt, zodat hij meer op cider lijkt, en de rose, die me veel te droog is.

Mijn gratis proefwijnen zijn dus op, maar Rick heeft nog niets geproefd en ik ben zo benieuwd naar de cranberrywijn, want die is hun populairste. Rick krijgt een van de vingerhoedjes vol en deelt die met mij. Inderdaad vinden wij die wijn allebei heerlijk en kopen er een fles van.

De meeste winkeltjes zijn inmiddels gesloten, dus we lopen terug naar de auto. Daar leggen we de tassen achterin en rijden naar Chequers. Bij deze Britse pub werkt een vriendin van Tammy, Marla, wiens ouders Nederlands zijn. Marla maakt een dirty martini voor mij en Tammy en de mannen proberen een van de vele bieren. We zijn vreemd genoeg de enige klanten in deze pub, je zou denken, dat het met zo'n drukke dag voller zou zijn.

Voor het avondeten raden Brent en Tammy het Franse restaurant "Toulouse" aan. We krijgen een tafeltje op het gezellige kleine terrasje en de bediening is enorm attent. We delen de crab crepes en mosselen in een ontzettend lekker sausje als voorafjes. Mijn zalm komt op een bed van gekruide couscous met gegrilde asperges. Het is allemaal perfect bereid!

Helaas komt er ook een einde aan deze idyllische dag. Op de terugweg gaan we nog even bij Brents ouders langs. Die waren, toen Ricks moeder nog in leven was, de beste vrienden van Ricks ouders. Brents moeder mist mijn schoonmoeder duidelijk. We houden het bezoek kort, want we zijn allemaal moe.

Thuis kijken we de film Inkheart af. We zijn het erover eens, dat het einde teleurstellend is, maar de rest van de film vonden we wel spannend. Rick en ik nemen alvast afscheid van Brent, die morgen vroeg naar zijn werk moet. We bedanken hem hartelijk voor de gastvrijheid, want we hebben een geweldig weekend gehad, dankzij hen!

Maandag

Om kwart voor negen schrik ik wakker. Ik had eigenlijk veel eerder op willen staan, maar was kennelijk toch erg moe. Rick ligt ook nog in diepe rust.

Tammy werkt vandaag van huis uit (zij en Brent moeten beiden meer dan honderd mijl rijden naar hun werk!!!). Meteen schenkt ze koffie in voor mij en warmt een cinnamon roll op. Zo zorgzaam! We hebben hier ook iedere dag schone baddoeken, wat me doet afvragen, of ik eigenlijk ook de doeken van onze gasten iedere dag moet wassen voortaan.

Als Rick eenmaal op is, pakken we gauw in en doen de fietsen terug op de van. Tammy heeft om half tien een conference call en we halen het net daarvoor afscheid te nemen en weg te rijden. Ik moet toegeven, dat ik van tevoren niet zeker wist, of ik het wel fijn zou vinden drie nachten bij mensen, die we niet zo vreselijk goed kennen, te logeren. Die twijfels zijn zo ongegrond gebleken. Het was werkelijk dolgezellig.

Bij Dad slapen de kinderen nog, maar we maken ze al snel wakker. Zoals altijd, als ze bij Dad logeren liggen hun spullen door het hele huis verspreid. Dat neemt wel een paar uur in beslag om op te ruimen!

Terwijl zij inpakken, doe ik een uur Sports Active op de Wii. Eigenlijk had ik willen kayakken op het meer, maar het is vandaag voor het eerst bewolkt en koel. Bovendien waait het zo hard, dat er kopjes op de golven in het meer zitten. Geen lekker kayak weer, dus, helaas. Dat, mijn zal tot de volgende keer moeten wachten.

Na de lunch (ik eet mijn laatste zalmpate boterham heel langzaam op!) gaan Rick, Katja, Kai en ik naar de begraafplaats, waar Mom (Ricks moeder) begraven ligt. Saskia wil liever niet mee, wat ook prima is.

Als we bij het graf staan, komt er een oude dame op ons af. Ze kijkt naar de naam op de grafsteen en zegt: "Oh, verkeerde persoon". Dan begint ze een heel verhaal over haar ex-man, die is overleden en net begraven. Zij is overal buitengehouden, terwijl ze zo van hem hield, maken we uit haar verwarde verhaal op. Maar ze heeft de herinneringen nog, blijft ze maar herhalen. Zo zielig! We weten niet goed, wat te zeggen, natuurlijk.

Inmiddels is Carol bij Dad aangekomen om afscheid te nemen. Wij hebben besloten om half vier te vertrekken, want we willen nog naar de campus van Michigan State University. Katja en Rick willen wat kleding kopen bij de boekenwinkel daar en die sluit om zes uur.

We nemen hartelijk afscheid en bedanken ook Dad voor de gastvrijheid. Het is toch niet niks voor hem om voor onze drie tieners te zorgen! Nog een laatste blik op het Muskegon meer en we zijn op weg.

De meisjes willen tijdschriften voor onderweg, dus er wordt nog even bij Rite Aid gestopt. We moeten echter opschieten, want het is nog 110 mijl naar East Lansing. Daar komen we zonder oponthoud om half zes aan. Michigan State is een van de "Big Ten" scholen, dus nog veel groter, dan Virginia Tech. Er studeren ongeveer zoveel studenten, als Vienna inwoners heeft, rond de 50.000.

Het is nu zomer, dus er zijn niet zoveel studenten. De Student Book Store heeft een ruime keuze aan groen met witte kleding. Rick en de kinderen vinden een aantal leuke dingen. Ik vind het niet zo'n leuke kleurencombinatie, dus ben vandaag een "cheap date" voor Rick.

Rick wil ook graag eten hier en heeft herinneringen van vroeger aan het El Azteco restaurant. Dat is zeker populair, want zelfs op maandagavond zit het vol. Gelukkig is er nog een booth voor ons. Het wordt meteen duidelijk, dat wij in ons gebied zo verwend zijn.

Het menu is maar zeer beperkt en het meeste gefrituurd. Bij de Mexicaanse restaurants bij ons in de buurt zijn altijd ook gegrilde gerechten te bestellen. Met moeite vind ik een minder vet gerecht, wat ik zonder de kaas en roomsaus bestel: blauwe mais tortilla's met een pittige vulling. Het smaakt toch best lekker.

Voor Rick is dit een stap terug in de tijd, al vind hij zijn fajita's maar zeer matig. Ach, onze magen zijn gevuld en het is een gezellige en vooral goedkope plek. Ik zie een jonge Rickeltje hier zo zitten met een kan vol margarita's, zoals de studenten aan de tafel naast ons hebben.

Op weg naar de auto gaan we de CVS binnen om Icy Cold compressen te kopen voor Saskia, die een flinke hoofdpijn heeft. Bij Coldstone Creamery willen de meisjes een ijsje en Rick is dolblij een Starbucks te zien. We zijn weer terug in de bewoonde wereld, roept hij uit. Ik moet toegeven, dat een sterke kop Starbucks koffie morgen wel goed klinkt. Tammy's koffie leek meer op thee, qua sterkte.

Natuurlijk willen we vanavond nog verder en we voeren "Homewood Suites" in de gps. De meisjes voelen zich om verschillende redenen niet zo lekker en deze keten heeft de meest comfortabele kamers voor een goede prijs.

We vinden er een in Maumee, Ohio, waar ik een suite met twee slaapkamers met ieder een king bed, plus een uitklapbare sofa, vind voor $169. We komen rond half tien aan en het is weer een heel mooi hotel. Morgenochtend is er een uitgebreid gratis ontbijt en de kamer heeft een klein keukentje met van alles.

Morgen hebben we nog meer dan vijfhonderd mijl te gaan, maar de top is eraf. Dit keer nemen we de mooiere route door de bergen van West-Virginia, dus het zal veel minder saai zijn. We hebben in ieder geval een heerlijke week gehad!

Voor alle foto's van gisteren, klik hier.