donderdag 25 juni 2009

Joe Pie (Upper Peninsula)

Nu weet ik, dat meeuwen natuurlijke wekkers zijn! Bij het eerste ochtendgloren begint het ge"squawk" op het dak van het hotel al. "Mike, Mike, Mike", klinkt het, net als in Finding Nemo. De anderen merken er niets van. Stilletjes doe ik na een uur ernaar luisteren de balkondeur open en ga van het uitzicht genieten.


Behalve de meeuwen zwemmen er wel honderd Canadese ganzen voor het hotel. Die zijn hier dichtbij "huis", maar net zo ongewenst als bij ons. Een medewerker rijdt rond in een golfkarretje en schiet met een luchtbuks om ze weg te jagen. Grappig is, dat de familie zwaan zich daar niets van aantrekt. Die blijft rustig verder eten voor het hotel.

Om acht uur vind ik het tijd worden de anderen te wekken. Dad en Kai zijn ook al op. Met zijn allen gaan we gebruik maken van het gratis ontbijt van het hotel. Dit stelt niet veel voor, maar een hardgekookt ei en een bakje raisin bran vult de maag weer voorlopig.

Op het programma staat het verkennen van (een klien deel van) het Michigan Upper Peninsula. Als eerste rijden we naar Tahquamenon Falls, via het gehuchtje Paradise. Langs de weg naar Paradise staan uitgestrekte dennenbossen. Onderweg komen we vrijwel niemand tegen. We rijden door het Hiawatha National Forest (doet me aan de Donald Duck denken!). Het bos is zo dicht, dat de zon er niet doorheen schijnt.

Een stel herten en een coyote rennen voor ons de weg op. Later staat een hert vlak voor ons op het punt over te steken. Gelukkig voor haar en ons schrikt ze van de van en maakt rechtsomkeerts. Helaas zijn ze te snel weg om een foto te nemen.

Na een uurtje rijden we Tahquamenon Falls State Park binnen. Paradise doet qua omgeving zijn naam eer aan, maar er is verder werkelijk niets te beleven. De weg naar de op een na grootste waterval ten oosten van de Mississippi loopt langs lieflijke vennetjes en dennenbossen.

We rijden door naar de Upper Falls. Bij de ingang van het park betalen we de $8 toegang. Zodra we uit de auto stappen worden we belaagd door zwermen muggen! Ze bijten overal, zelfs door onze kleren. Al om ons heenslaand en gekke sprongen makend om die pestkoppen te vermijden, lopen we naar de waterval. Het moet gezegd, die is de bulten meer dan waard.




We lopen de uitkijkpunten af en maken natuurlijk allerlei foto's, alvorens terug te lopen. Vol kriebel en bulten investeren we bij de winkel meteen in insektenspul met 29% deet. Hopelijk helpt dat bij de volgende waterval!

Bij de Lower Falls blijft Saskia in de auto. De rest van ons bespuit zich met de deet en dat werkt gelukkig. Het is een heel mooie wandeling naar de waterval over een boardwalk, waarlangs allerlei borden over de omgeving staan. De watervallen zelf zijn minder spectaculair, dan de upper falls, maar ook erg mooi.




Het is inmiddels lunchtijd. Gezien de beperkte voorzieningen hier, nemen we het zekere voor het onzekere en gaan in Paradise kijken voor wat sandwiches. Daar lijkt de Berry Patch populair, zo genoemd vanwege hun bosbessenveld. Verder zien we nergens iets geschikts (waardoor het waarschijnlijk hier zo druk is, zal later blijken).


We bestellen sandwiches om mee te nemen, hopend tijd te besparen. Maar kennelijk is brood beleggen heel moeilijk. Het duurt een goed half uur, voor we ons eten hebben. Deze Yoopers (hoe de mensen hier zich noemen (Joe Pie is de afkorting for dit schiereiland)) hebben duidelijk niet dezelfde gehaaste levensstijl, als wij Washingtonians!


Op weg naar Whitefish Point rijden we vlak langs het Superior Meer (Grote Meer). Hier doet het wat Scandinavisch aan. De houten huisjes hebben vrolijke kleuren. Al gauw zien we het Whitefish Point Light Station. Hier lopen we eerst het strand van Lake Superior (Grote Meer) op. Dit is het derde grote meer, waar we in pootje baden en ook zeker het koudste!


Nadat de kinderen, Rick en Dad een competitie steentjes gooien hebben gedaan, kopen we kaartjes voor het Ship Wreck Museum, het huis van de vuurtorenwachter en het botenhuis. De toegang bedraagt $32 voor ons vijven.

Lake Superior is het grootste, koudste en diepste zoetwatermeer ter wereld. Hier bij Whitefish Point wordt het de "scheepswrakkenkust" genoemd, vanwege de honderden wrakken, die hier voor de kust liggen. In november vooral zijn hier vreselijke stormen en in de zomer vaak dichte mist.


In het museum lezen we de verhalen over sommigen van die calamiteiten. De SS Edmund Fitzgerald in 1975 was de laatste grote ramp daar. In slecht weer verging het schip met 29 man aan boord. Het is nog steeds een raadsel waarom, ondanks alle moderne apparatuur. Om kippenvel van te krijgen.

Het huis van de vuurtorenwachter en zijn familie is op advies van zijn kleindochter Bertha precies zo ingericht, als het er in het begin van de twintigste eeuw uitzag. Dad herkent allerlei apparaten, die zijn (groot)ouders ook hadden.


Als laatste gaan we het boothuis in. Hier zien we hoe men mensen van de zinkende schepen redde. Daar werd of een boot of, als het weer te slecht was, een karretje met een katrol en boei, waar de slachtoffers in konden zitten, voor gebruikt. Ook lezen we verhalen over het zoeken naar aangespoelde lichamen 's nachts, om te voorkomen, dat de wolven ze als eerste vonden. Wat een ruw werk hadden die mannen!

Onze volgende stop is Sault Sainte Marie. Hiervoor moeten we eerst een heel stuk terugrijden. Wegen zijn er niet veel op dit schiereiland. Helaas begint het zodra we in de auto zitten hard te regenen, de eerste regen van de vakantie. Daar zijn we niet op berekend, maar gelukkig blijkt het slechts om een bui te gaan.

Rick waant zich in dit afgelegen gebied alleen op de wereld en zet er flink de vaart in. Als we door een bocht komen, staat daar opeens een donkerblauwe auto met rood zwaailicht erop. Uh oh!! En jawel, hij komt achter ons aan.

Terwijl ik de registratie opzoek, vraagt de trooper aan Rick, of hij door had hoe hard hij reed. Rick mompelt iets van "65", maar de agent schudt zijn hoofd en zegt: "72". Oei, dat is 17 mijl over de limiet. Ricks rijbewijs gaat mee naar de cruiser en wij wachten gespannen af.

Als de trooper terugkomt, glimlacht hij vriendelijk en zegt: "Just a warning today, sir. Enjoy the rest of your trip, but please watch your speed!" Phew! Rick bedankt hem hartelijk en rijdt tot de I-75 verder heel rustig.

In Sault Sainte Marie gaan we net voor de tolbrug aan de Canadese grens de interdtate af. Deze stad is beroemd om zijn enorme sluizen, de Soo Locks. Deze sluizen laten in de korte tijd van het jaar, dat ze in werkzame staat zijn, de meeste schepen door van alle sluizen ter wereld. In de winter zijn ze bevroren en is verkeer dus niet mogelijk. Meer dan tienduizend schepen per jaar komen varen er doorheen, als ze wel open zijn.


De grootste schepen, die hier doorheen komen, zijn duizend voet lang (zo'n 350 meter). Dad doet veel aan het in oude staat terugbrengen van de Great Lakes en heeft een hekel aan deze enorme schepen. Die introduceren allerlei uitheemse en agressieve vissoorten in de meren, waardoor de inheemse "bevolking" bedreigd wordt. Hij is dan ook zwaar tegen het initiatief om deze sluizen nog groter te maken om grotere schepen toe te laten.


De Canadese vlag waait aan de overkant, vreemd om zo naar een ander land te kijken




Toch kijken we allemaal gefascineerd, hoe een 800 voet en een 600 voet vaartuig door de sluizen gaat. Daarna hebben de meisjes vooral, mijzelf incluis, er genoeg van. Sault Sainte Marie heeft verder weinig te bieden.

We besluiten terug te rijden en daar te gaan eten. Onderweg leest Katja op haar Facebook, dat Michael Jackson dood is. Ook Farrah Fawcett overleed vandaag. Twee bekende mensen uit mijn jeugd. Eerlijk gezegd ben ik nooit een grote fan van Michael geweest, maar zijn Thriller album vond ik ook erg goed. Ik heb zo mijn grote vraagtekens bij zijn latere leven, maar dat hij een onuitwisbaar stempel op de geschiedenis van de muziek heeft geplaatst staat buiten kijf.

Dad en ik hebben gisteren een leuk restaurant vlakbij ons hotel in St. Ignace gezien. We rijden terug naar het stadje en de Mackinac Grille blijkt inderdaad een treffer te zijn. Helaas is er buiten geen plaats, maar binnen kunnen we meteen plaatsnemen.

Whitefish is de plaatselijke lekkernij, dus ik bestel die in folie gebakken met champignons, aardappelen, broccoli, ui en tomaat. Daarbij komt hun saladbar, die de gewoonlijke rauwkost en salades biedt. Vooraf delen we een whitefish dip en een bruschetta (die met gesmolten kaas komt, heel vreemd). We smullen allemaal en Dad geeft me nog een compliment, dat ik dit restaurant er bij Rick door heb gedrukt (die wilde bij een twijfelachtig restaurant in Sault Sainte Marie eten).

Kai rijdt ons terug naar het hotel, want Rick en Dad hebben wat biertjes op. Ik ga op het balkon zitten om zoveel mogelijk van het uitzicht te genieten. Onze onderburen zijn echter zeer luidruchtig, dus ik verplaats me al gauw naar binnen, van waaruit ik de zonsondergangskleuren ook kan zien.

Kai, Katja en ik blijven computeren, terwijl Rick en Saskia gaan zwemmen. Dad doet zijn eigen ding, die heeft zo af en toe wat "alleen tijd" nodig, merken we. Hij is het natuurlijk niet gewend om zolang met een gezin van vijf op te trekken. Gelukkig verloopt alles tot nu toe zonder wreveligheden.

Voor meer foto's van vandaag klik hier.

11 opmerkingen:

carine(sachasenne) zei

Wat hebben jullie geluk dat het te hard rijden beperkt bleef tot een waarschuwing! Geeft toch een beetje een 'joepie' gevoel denk ik :)
Geniet nog van jullie vakantie met zijn allen. (lijkt me trouwens dat jullie een heel leuke zoon hebben)

Carine

Petra zei

Leuk, dat je dat zegt, Carine! Inderdaad is Kai echt een leuke zeventienjarige!

Petra zei

Leuk, dat je dat zegt, Carine! Inderdaad is Kai echt een leuke zeventienjarige!

virginie zei

mooie foto's (vooral deze van de zonsopgang). het lijkt me mooi en minder bekend stukje USA.

Petra S. zei

Jullie zijn in een prachtige omgeving, wat een geweldige foto's weer. Enjoy verder.
Liefs vanuit 'goednieuws'3bergen!

Bianca (Hollandranch) zei

Wat een tijden zijn dat geweest met die scheepsrampen midden in de nacht in zware stormen en mist, klinkt wel heel avontuurlijk.

Ik zou het geweldig vinden om hier dichterbij ook een waterval of een meer te hebben maar als ik dan zo lees van die zwermen muggen brrr

Anja zei

Wat een heerlijke vakantie hebben jullie met zijn allen. Het lijkt me een hele mooie omgeving, mooie foto's heb je opnieuw gemaakt
Rick had geluk dat het alleen bij een waarschuwing bleef.
.

Clint zei

Leuk verslag, ik vind het heerlijk om in the UP rond te dwalen! Dat Donald Duck gevoel heb ik ook elke keer als we een bord van Hiawatha tegen komen, haha.

Het leuke van de lower falls is dat wanneer het echt zomer is (in augustus is het overdags redelijk warm daarboven), dat veel mensen de bootjes naar de falls nemen en in de minder gevaarlijke falls gaan zwemmen, pootjebaden/spelen.

Chuck and Anneke's RV travels zei

Leuk om je verslag te lezen. Voor ons wel bekend terrein. We hopen deze tocht over een maand of zo in omgekeerde richting te maken.
Nog een fijne vakantie toegewenst.

Groetjes,
Anneke, Colorado

Marjan zei

Prachtige watervallen hebben jullie bezocht en je hebt er weer mooie foto's van gemaakt. Jammer van al die muggen. Ik kan daar ook gek van worden.
Jullie zijn er goed vanaf gekomen met dat te hard rijden. Wij reden eens 10 mijl te hard en kregen mooi wel een bekeuring.

Geniet lekker verder!

Groetjes Marjan

Bibi zei

Die verhalen van Lake Superior zijn echt interessant, het zou echt een mooie omgeving zijn voor een film of een docu met interviews...
Phew dat jullie er met een waarschuwing van af zijn gekomen, da's mazzel:-))
Prachtige foto's, heerlijk om mee te beleven:-))